Srpska Džejn Ostin, kako je često nazivaju, opet je prije izvjesnog broja godina osvojila srpsku publiku kada su njeni čuveni ljubavni romani ekranizovani i tako ponovo stekli izuzetnu popularnost.
Mir Jam je pseudonim književnice čiji su romani obiliežili period između dva rata u Kraljevini Jugoslaviji i učinili je najčitanijim ženskim autorom.
Iza imena Mir Jam krije se Milica Jakovljević, rođena u Jagodini 22. aprila 1887. godine. Djetinjstvo i mladost provela je u Kragujevcu. Poslije Prvog svjetskog rata se preselila u Beograd kako bi započela novinarsku karijeru u “Novostima” kao jedna od rijetkih žena u poslu. Poslije toga je radila i u “Nedeljnim ilustracijama”, sve vrijeme iza pseudonima Mir Jam, a zadržala ga je i kada je počela da piše romane koji su stekli izuzetnu popularnost u periodu između dva rata.
U svom stanu u Molerovoj ulici na Slaviji, Milica je pisala o ljubavi, braku i životu građanske klase u Jugoslaviji, intrigirajući javnost svojom povučenom i eksentričnom personom. Šetala je beogradskim ulicama “zanosna u ljubičastoj pelerini, doterana i negovana, sa dugim loknama, lepa i smerna Mir Jam, patrijarhalna devojka iz dobre kuće”. Uprkos činjenici da je pisala o ljubavi i braku, Milica se nikada nije udavala, a o njenom privatnom životu se mnogo više nagađalo nego što se zaista znalo. Tečno je govorila francuski i ruski, bila je obrazovana, pametna i veoma samostalna.
Nakon što je prešla čedrdesetu, po beogradskim kuloarima počela su govorkanja da njen stan posjećuje tadašnji veoma poznati i jedan od najprivlačnijih glumaca Božidar Boža Nikolić. Od nje je bio stariji pet godina, udovac, a veza je rasturena nakon jedne decenije zbog, kako se pričalo, Miličinog kategoričnog odbijanja da vezu krunišu brakom. A voljela ga je. Mada, zasigurno ne toliko koliko Vitoja.
Ovom Slovencu posvetila je i roman “Slovenačka gora”, a on joj je “ukrao” i prvi poljubac.
“Drugog dana ja i Vitoj izašli smo prepodne sami u šetnju. Vodio me u park Tivoli. Kako je to divan park, svetao, pun cveća, pokraj jednog malog jezerca. Seli smo na klupu. Pričali i zaćutali. Ptičice su cvrkutale oko nas, deca se u dolini igrala, senke drveća pokrivale nas, jezero je bilo mirno, a moja duša ustalasana. Vitoj mi se najednom naže niže, obgrli mi ramena i poljubi mi usne”, otkrila je u autobiografiji.
“Kraljica ljubavnih romana”, kako su je nazivali, osvojila je čitalačku publiku u Jugoslaviji svojom laganom prozom, jednostavnim i ponekad sladunjavim stilom koji je bio izuzetno slikovit i pružao je odmor i bijeg od svakodnevnih briga i problema.
Mir Jam se zalagala i za ženska prava. U vrijeme kada je većina dama još bila neobrazovana i potlačena, ona se borila za rodnu ravnopravnost, baveći se suštinskim problemima ženskog pola. Izdvojila se tekstom “Treba li podići ženi spomenik”, zalažući se da se damama prizna svako umijeće.
Međutim, nisu svi podržavali rad ove jedinstvene žene. Mnogi su je kritikovali i osporavali, uz argumente da njen rad nije mogao da se mjeri sa muškim autorima tog vremena. Često su je upoređivali sa bratom, poznatim piscem Stevanom Jakovljevićem, autorom “Srpske trilogije”. Njegova odiseja koja je opisala srpskog vojnika kao pravog pobjednika u Velikom ratu donijela mu je tutulu autora prvog srpskog bestselera.
Milica Jakovljević je autor romana “Ranjeni orao”, koji se smatra najljepšom ljubavnom pričom srpske književnosti, ekranizovan je 2009. godine i tako se opet našao u žiži javnosti. Pored toga, romani “To je bilo jedne noći na Jadranu”, “Nepobedivo srce”, “Otmica muškarca”, “Greh njene mame”, “U slovenačkim gorama”, “Samac u braku” i “Mala supruga” su decenijama mamili suze i uzdahe djevojaka, a i ponekog muškarca sa širokom lepezom likova i uzbudljivim razvojem događaja.
Pored romana, Mir Jam je potpisala i zbirke pripovjedaka “Dama u plavom”, “Devojka sa zelenim očima”, “Časna reč muškarca” i “Sve one vole ljubav”, kao i pozorišne komade “Tamo daleko” i “Emancipovana porodica”.
Onda se desio potpuni preokret u njenom životu. Milica, koja je bila jedna od najpoznatijih novinarki tog vremena, tokom okupacije odbila je da dobro plaćen posao radi u Nedićevim okupacionim novinama kako ne bi ukaljala svoj i obraz brata Stevana, majora kraljevske vojske u zarobljeništvu. Poslije rata za nju nije bilo posla ni penzije, dok je Stevan napredovao velikom brzinom na ljestvici društvenog uspjeha. Dva puta je biran za poslanika u Vijeću građana Jugoslavije.
Bila je odbačena, zaboravljena i sankcionisana. Status novinara je izgubila jer je prošlo više od devet mjeseci bez angažmana, a niko nije uzimao u obzir razloge. Odbijena je i za penziju, a da bi preživjela, sva autorska prava svojih književnih djela prenijela je na beogradskog knjižara Ivana Veselinovića.
To je objelodanjeno tačno 20 godina nakon njene smrti, kada je 1972. godine Atelje 212 u svoj repertoar uvrstio predstavu “Ranjeni orao”. Porodica, koja je očekivala materijalnu dobit zbog izvođenja njenog djela, ostala je u šoku kada se Ivan Veselinović pojavio sa ugovorom na čijoj poleđini je pisla poruka da joj je on “omogućio da priušti nešto uglja kako se ne bi smrzla”, te da zato na njega prenosi sva prava.
Poslije Drugog svjetskog rata, Milica je bila gurnuta u stranu i osramoćena, navodno jer tokom okupacije nije radila. Bila je napuštena i osramoćena, a njene knjige zabranjene.
“Neki drugovi ne pišu borbeno, onako kako naša stvarnost zahteva. Oni ne pišu komunistički, pišu buržujski sentimentalno i sladunjavo, kao Mir Jam”, kritikovao je “revolucionarni pjesnik“ Oskar Davičo na sjednici Saveza književnika Jugoslavije.
Umrla je 22. decembra 1952. godine od zapaljenja pluća, a vijest o njenoj smrti nisu objavile nijedne novine. Njena bratanica Gordana, ćerka Stevanova, opisala je kako im je javljeno za njenu smrt, koju nijedne novine nisu objavile jer je okrenula leđa političkim vođama tog doba.
“Vrlo bedno je živela posle rata, ali se nikad nije žalila. Tata je uvek bio tu da joj pomogne, a posle je uspeo da joj izradi neku penzijicu, ali ni ona nije bila dovoljna, jednog dana bila sam sama u stanu kad zvoni telefon: ‘Milica Jakovljević je umrla', znate kako oni to tako javljaju. Kad je tata došao i ja mu rekla da je tetka umrla, prvi put sam videla da tati teku suze”, ispričala je tri decenije kasnije Gordana.
Decenijama su njena djela bila zaboravljena od većine, ukaljana pečatom srama njihove autorke, da bi se vratila na scenu predstavom “Ranjeni orao” 1972. godine u Ateljeu 212. Od tada publika opet može da uživa u njenim djelima i da pronađe predah od svakodnevnog života, čitajući romane i gledajući filmove i serije inspirisane njenim radom, prenosi Kurir.
Pratite nas na našoj Facebook i
Instagram stranici, kao i na
X nalogu.